ساکنان تنها کسانی نبودند که قله بلند را زیر نظر داشتند. هر بار که در Popocatepetl آه، تیک یا اوج می‌آید، ده‌ها دانشمند، شبکه‌ای از حسگرها و دوربین‌ها، و اتاقی پر از تجهیزات قدرتمند، هر حرکت آن را تماشا می‌کنند.
این آتشفشان 5426 متری که با محبت به عنوان «ال پوپو» شناخته می‌شود، از زمانی که در سال 1994 از خواب طولانی بیدار شد، تقریباً 30 سال است که بخارات سمی، خاکستر و توده‌های سنگ‌های رشته‌ای را به طور مداوم به بیرون می‌فرستد.
این آتشفشان در 72 کیلومتری جنوب شرقی مکزیکوسیتی قرار دارد، اما به حاشیه شرقی منطقه شهری 22 میلیون نفری بسیار نزدیکتر است.
این شهر همچنین با تهدیدات ناشی از زمین لرزه و غرق شدن خاک مواجه است، اما آتشفشان قابل مشاهده ترین خطر بالقوه است – و دقیق ترین خطر است.
فوران شدید می تواند ترافیک هوایی را قطع کند یا شهر را در ابرهای خاکستر خفه کند.
در اطراف قله آن شش دوربین، یک دستگاه تصویربرداری حرارتی و 12 ایستگاه پایش لرزه‌شناسی وجود دارد که 24 ساعت شبانه‌روز کار می‌کنند و همگی به یک مرکز فرماندهی پر از تجهیزات در مکزیکوسیتی گزارش می‌دهند.
در مجموع 13 دانشمند از یک تیم چند رشته ای به نوبت به صورت شبانه روزی در مرکز فرماندهی کار می کنند.
هشدار دادن در مورد ابر خاکستر قریب الوقوع بسیار مهم است، زیرا مردم می توانند اقدامات احتیاطی را انجام دهند.
بر خلاف زلزله، زمان هشدار برای آتشفشان می تواند طولانی تر باشد و به طور کلی اوج بیشتر قابل پیش بینی است.
در یک روز اخیر، محقق پائولینو آلونسو، خوانش‌ها را در مرکز فرماندهی مرکز ملی پیشگیری از بلایای مکزیک، که با حروف اول آن سیناپرد شناخته می‌شود، بررسی کرد.
این یک کار پیچیده است که شامل لرزه نگارهایی می شود که لرزش داخلی آتشفشان را اندازه گیری می کند، که می تواند نشان دهنده حرکت سنگ و گاز داغ در منافذ قله باشد.
نظارت بر گازها در چشمه های مجاور و در اوج – و الگوهای باد که به تعیین محل دمیدن خاکستر کمک می کند – نیز نقش دارند.
نیروهای داخل آنقدر زیاد هستند که می توانند به طور موقت قله را تغییر شکل دهند، بنابراین دوربین ها و حسگرها باید شکل آتشفشان را زیر نظر بگیرند.
چگونه همه اینها را برای 25 میلیون غیرمتخصصی که در شعاع 100 کیلومتری زندگی می کنند و به زندگی در نزدیکی آتشفشان عادت کرده اند توضیح می دهید؟
مقامات ایده ساده ای از یک چراغ آتشفشانی با سه رنگ داشتند: سبز برای ایمنی، زرد برای هشدار و قرمز برای خطر.
برای بیشتر سال‌ها از زمان معرفی چراغ توقف، در مرحله‌ای از “زرد” گیر کرده است. کوه گاهی آرام می شود، اما نه برای مدت طولانی.
به ندرت گدازه مذاب را به سمت بالا پرتاب می کند: در عوض، بیشتر از نوع “منفجره” است، سنگ های داغی را که از کناره های آن فرو می ریزند و انفجارهای گاز و خاکستر منتشر می کند.
عکس های هیکر آخرین لحظات قبل از فوران آتشفشانی ژاپن را به تصویر می کشد
این مرکز همچنین دارای مانیتورهایی در ایالت های دیگر است. مکزیک کشوری است که بیش از حد با بلایای طبیعی آشناست.
به عنوان مثال، سیستم هشدار اولیه زلزله مکزیک نیز در مرکز فرماندهی مستقر است.
از آنجایی که خاک این شهر بسیار نرم است – که در بستر دریاچه سابق ساخته شده است – یک زلزله صدها کیلومتر دورتر در سواحل اقیانوس آرام می‌تواند باعث ویرانی عظیمی در پایتخت شود، همانطور که در سال‌های 1985 و 2017 اتفاق افتاد.
سیستمی از مانیتورهای لرزه نگاری در امتداد ساحل، پیام هایی را ارسال می کند که سریعتر از امواج ضربه ای زمین لرزه حرکت می کنند.
هنگامی که آژیرها شروع به به صدا درآوردن می‌کنند، می‌تواند به ساکنان مکزیکوسیتی تا نیم دقیقه فرصت دهد تا به محل امن برسند، معمولاً در خیابان‌های بیرون.
