پت آیزاکس گوشت نمی خورد – نه به این دلیل که گیاهخوار است – بلکه به این دلیل که توانایی خرید آن را ندارد.

او الکل نمی‌نوشد، سیگار نمی‌کشد و قمار نمی‌کند. او توان خرید لباس نو را ندارد. او هیچ سرمایه گذاری و بازنشستگی ندارد.

او یک موجودی بانکی کوچک برای مواقع اضطراری دارد که مجبور است برای زنده ماندن در آن غوطه ور شود.

هر ماه زندگی گران تر می شود، اما حقوق بازنشستگی افزایش نمی یابد.

پت به 9News.com.au می گوید: «من واقعاً خوب کار می کردم تا زمانی که قیمت همه چیز بسیار افزایش یافت

“اکنون مطمئن نیستم که با حقوق بازنشستگی به عنوان تنها درآمدم زنده بمانم. پاداش 250 دلاری زندگی من روز بعد که باتری ماشینم تمام شد، تمام شد.

“من مطمئن نیستم که در 78 سالگی چقدر زنده می‌مانم و قصد دارم مدتی دیگر در آنجا باشم تا از خانواده‌ام لذت ببرم.

“اسکومو و همسرانش در مورد واقعیت من چه می دانند؟ آنها هر روز یک سوم درآمد هفته من را برای کمک هزینه غذا دریافت می کنند! بنابراین با مسائل واقعی ارتباط ندارند.”

موقعیت پت منحصر به فرد نیست.

حدود 1.5 میلیون استرالیایی مسن تر به حقوق بازنشستگی سن به عنوان منبع اصلی درآمد خود متکی هستند. وقتی با حداکثر نرخ پرداخت می شود، حقوق بازنشستگی سن کمی بیش از 25000 دلار در سال برای مجردها است.

داده های OECD نشان می دهد که یک سوم استرالیایی های بالای 65 سال در معرض خطر فقر مستمری قرار دارند. از این میان، زنان مجردی که اجاره می‌کنند، آسیب‌پذیرتر هستند.

استقبال از داستان بسیار زیاد بود.

بسیاری از بازنشستگانی که داستان‌های مبارزه برای زنده ماندن با حقوق بازنشستگی سنی را به اشتراک می‌گذاشتند، از شرم یا ترس اینکه به عنوان باری برای خانواده‌هایشان دیده شوند، نام خود را اعلام نکردند.

در ماه مارس سال جاری، Age Pension مطابق با تورم افزایش یافت و 10 دلار در هفته برای بازنشستگان مجرد و 15 دلار در هفته برای زوج ها در نظر گرفت.

در سال 2016، انجمن خیریه تحقیقاتی را در مورد کفایت مستمری سنی، برگزاری جلسات تالار شهر و تجزیه و تحلیل داده های HILDA که بیش از 9000 خانوار و بیش از 25000 فرد را تحت پوشش قرار می داد، انجام داد.

نتیجه گیری شد که حقوق بازنشستگی در دور نگه داشتن سالمندان استرالیایی از فقر “به سختی موثر” است.

“بازنشستگان غذای خود را له می کنند زیرا نمی توانند برای ترمیم دندان های خود به دندانپزشک مراجعه کنند. برخی از آنها ماه ها آب گرم خود را به دلیل توان پرداخت هزینه های آب و برق قطع می کنند. برخی دیگر یک وعده غذایی را به سه وعده تقسیم می کنند تا غذای خود را طولانی کنند. در این گزارش آمده است.

زندگی با حقوق بازنشستگی در استرالیا به این صورت است. این چیزی نیست که اکثریت ما برای خودمان قابل قبول بدانیم.

بنابراین ما باید بپرسیم که چرا برای زیرمجموعه ای از استرالیایی های مسن که والدین، دوستان و همسایگان ما هستند قابل قبول است.

ایان هنشکه، مدافع ارشد سالمندان ملی، یک سازمان غیرانتفاعی است که برای نتایج بهتر برای استرالیایی‌های مسن تر مبارزه می‌کند.

او می‌گوید که بازنشستگان توسط دولت نادیده گرفته می‌شوند و «به سختی» در یک کمپین انتخاباتی که تقریباً تماماً بر هزینه‌های زندگی متمرکز است، ظاهر شده‌اند.

هنشکه به 9News.com.au می‌گوید: «ما مستمری بگیرانی داریم که در فقر زندگی می‌کنند و آن‌ها دور از چشم هستند، دور از ذهن هستند.

“هیچ کس هیچ کس به آن اهمیت نمی دهد. و من نمی دانم چرا. در کل مبارزات انتخاباتی، عملاً چیزی در مورد کفایت مستمری سنی صحبت نشده است.

اتفاقی که افتاد این بود که گفتند ما 250 دلار به عنوان تعدیل هزینه زندگی دادیم. این 5 دلار در هفته است. حالا، اگر اجاره می‌کنید و نرخ شما با CPI افزایش می‌یابد، آن 5 دلار در هفته که لحظه‌ای که به شما رسید ناپدید شد. حساب بانکی.”

هنشکه می گوید به غیر از افزایش مستقیم مستمری سن، دو کار برای رهایی بیشتر استرالیایی های مسن از فقر باید انجام شود: یک دادگاه مستقل باید حقوق بازنشستگی را تعیین کند و استرالیایی های مسن باید بتوانند ساعات بیشتری را بدون کاهش مستمری کار کنند.

او گفت: “ما یک دادگاه مستقل داریم که دستمزد سیاستمداران را تعیین می کند. ما یک دادگاه مستقل داریم که دستمزد اولیه را تعیین می کند. ما یک دادگاه مستقل داریم که دستمزد کار منصفانه را برای فردی که در مراقبت از سالمندان قرار می گیرد، تعیین می کند.”

چرا یک نهاد مستقل برای تعیین نرخ مستمری سنی ندارید؟

هنشکه می گوید که بسیاری از بازنشستگان را می شناسد که مجبور به کار می شوند زیرا مستمری سنی برای پوشش اجاره، قبض برق و هزینه های سرسام آور زندگی آنها کافی نیست.

بر اساس قوانین فعلی، یک مستمری بگیر مجرد می تواند تا 180 دلار در هر دو هفته – فقط 90 دلار در هفته – قبل از کاهش مستمری خود درآمد داشته باشد.

او استدلال می‌کند که اگر به بازنشستگان اجازه داده شود بدون کاهش بازنشستگی کار کنند، احتمالاً تلاش‌های مشترک آنها به مالیات بر درآمد بیشتر کمک می‌کند و تولید ناخالص داخلی استرالیا را افزایش می‌دهد که پس‌اندازهایی که از دولت با کاهش بازنشستگی آن‌ها جبران می‌شود، جبران می‌شود.

او می گوید: “بازنشستگان را نیشگون نگیرید. سیستم مالیاتی را تغییر دهید.”

“آن افرادی که هنوز نیاز به کار دارند، یا آن افرادی که هنوز می خواهند کار کنند، یا آن افرادی که در واقع برای به دست آوردن یک معامله بهتر کار می کنند – چرا می خواهند کار کنند؟ در بسیاری از موارد این یک ضرورت است.”

هنشکه استدلال می‌کند که اساساً حقوق بازنشستگان به اندازه کافی دریافت نمی‌شود و زمانی که برای تامین هزینه‌های خود و کمک به اقتصاد کار می‌کنند، به‌طور ناعادلانه جریمه می‌شوند.

هنشکه می‌گوید: «نکته اصلی این است که حقوق بازنشستگی برای همه استرالیایی‌ها کافی نیست.

ما تقریباً از هر چهار استرالیایی مسن، یک نفر در فقر زندگی می‌کند. و سریع‌ترین گروه از افرادی که در فقر هستند، زنان مجردی هستند که در حال اجاره هستند.»